TaKendiminTaKendisi

  Turnike öttü, kolu ittirip geçtim. Oh neyse ki sorunsuz, size de olur mu bilmem, ama bazen seyahat kartına ihtiyaç duyduğunda aklın karışır ya… - Acaba içinde para var mı? Gidip kontrol mi etsem? Yok yahu, illaki vardır düşünceleri arasında gelgitler yaşarken turnikenin ağzına kadar gelirsin. Kartı okutursun, yeşil ışık yanar, o tanıdık bip melodisi kulağına şenlik gelir. Hemen ardından güvenlik x-ray cihazından geçip metroya iniş için harekete geçersin. Ama bazen de… o an gelir, kartı okutursun ve turnike sanki bütün metroya anons eder gibi bağırır - Yetersiz bakiye zaten ekranda kırmızı uyarı yanıp sönüyor, bir de niye afişe ediyorsun ki insanı? Neyse, bu sefer şanslıyım yeşil ışık yandı, geçtim. Şimdi metroya inme vakti. Aslına bakarsan genelde yürüyen merdivenleri kullanırım. Bazen de sabit merdivenlerden kendi tempomda, inip çıkarım. Ama bazı günler, yorgunluk çöker, katlar arası mesafeler gözümde büyür de büyür. Sanki her basamak bir maraton, her kat bir dağ o vakit asansör...

  Yolumun üstündeki cami bankına öylece uğradım, oturup ayaklarımı öne doğru uzattım. Saat henüz 10:17’yi gösteriyor, ama sabahın telaşı burada bir şekilde eriyip gitmiş gibi. Karşımda yükselen cami    zarif minareleriyle gökyüzüne uzanırken ana kubbesinin heybeti adeta zamanı donduruyor çevresindeki küçük kubbelerse bu taç gibi duruşu tamamlıyor. Taş duvarlar güneşin yumuşak ışıklarıyla parıldıyor ama bu parlaklıkta bir ağırlık hissediliyor sanki her çatlak yılların sessiz tanıklığını taşıyor. Sağımda, demir parmaklıklı kapı ana caddeye açılıyor buradan girenler avlunun sakinliğine kendi hikayelerini katıyor. Önümden geçenler bir nehir gibi akıyor Kimisi merdivenleri tırmanıp camiye yöneliyor, kimisi ıhlamur ağaçlarının gölgesindeki çay ocağına sığınıyor oradan yükselen kahkahalar ve kaşık tıkırtıları avlunun sessiz dokusuna renk katıyor. Çay ocağının ötesinde, lavabolar avlunun bir parçası gibi duruyor bazıları ise bu alanı kestirme yol olarak kullanıp diğer caddeye doğ...

Kalemi elime aldığımda, zihnimdeki gürültülü kalabalık usulca çekiliyor. Sanki ağır, tanıdık bir battaniye ruhuma örtülüyor, içim ısınıyor. Sessizlik, hayatın karmaşasına bir mola bir anlık nefes gibi Sahil yolunda yürüyorum. Marmara’nın tuzlu kokusu genzimi dolduruyor, Prens Adaları’na paralel adımlarım ritmik neredeyse mekanik. İyot kokusu ve martıların mırıltıları sessizliğime eşlik ediyor. Karşıdan geçen gölgelerin belirsiz yüzleri, rüzgarın dallarda fısıldadığı eski şarkılar… Hiçbiri ilgimi çekmiyor. Sadece yürüyorum. Bu yol, hissediyorum, beni dosdoğru 1081’e götürecek Fotoğraf makinesini yanıma almamışım. Sabah evden çıkarken nasibimin beni buraya, bu sahil yoluna, geçmişle geleceğin kesiştiği o puslu çizgiye getireceğini bilmiyordum. Az ileride bir dere, denize kavuşuyor navigasyon bir köprü gösteriyor, herhalde orası. Derenin çağlayan sesini hayal ediyorum. 1081’de berrak hayat dolu akardı muhtemelen. Şimdi yorgun, bulanık denize ulaşırken sessizleşiyor, köprünün gölgesinde mı...