Yolda Olma Hali/Dragos





Kalemi elime aldığımda, zihnimdeki gürültülü kalabalık usulca çekiliyor. Sanki ağır, tanıdık bir battaniye ruhuma örtülüyor, içim ısınıyor. Sessizlik, hayatın karmaşasına bir mola bir anlık nefes gibi


Sahil yolunda yürüyorum. Marmara’nın tuzlu kokusu genzimi dolduruyor, Prens Adaları’na paralel adımlarım ritmik neredeyse mekanik. İyot kokusu ve martıların mırıltıları sessizliğime eşlik ediyor. Karşıdan geçen gölgelerin belirsiz yüzleri, rüzgarın dallarda fısıldadığı eski şarkılar… Hiçbiri ilgimi çekmiyor. Sadece yürüyorum. Bu yol, hissediyorum, beni dosdoğru 1081’e götürecek


Fotoğraf makinesini yanıma almamışım. Sabah evden çıkarken nasibimin beni buraya, bu sahil yoluna, geçmişle geleceğin kesiştiği o puslu çizgiye getireceğini bilmiyordum. Az ileride bir dere, denize kavuşuyor navigasyon bir köprü gösteriyor, herhalde orası. Derenin çağlayan sesini hayal ediyorum. 1081’de berrak hayat dolu akardı muhtemelen. Şimdi yorgun, bulanık denize ulaşırken sessizleşiyor, köprünün gölgesinde mırıldanıyor gibi


Denize bakıyorum. Aradan 944 yıl geçmiş, neredeyse bir asır. Modern zamanlar diyoruz ya, nedir bu modern zamanlar? 1081’de yaşayanlar da kendi çağlarını modern sanıyor muydu acaba? Ya bizden 944 yıl sonra yaşayanlar, bizim bu modern günlerimize bakıp ne diyecek? Ne tuhaf bir paradoks İnsan, kendini kalıplara sokmakta ne kadar mahir


Modern hayat, insanı bir şikayet döngüsüne hapsetmiş sürekli yakınan, kıyaslayan, olumsuzlukları diline dolayan bir hale getirmiş. Para yok, huzur yok, aşk yok, düzen yok… Bu yokluklar, insanı kendi boşluğunda yitip gitmeye sürüklüyor. Ama bazen bu eksiklikler kaderin bize sunduğu birer işaret. Her ihtiyaç, her yoksunluk, bir sınav ya da ders barındırıyor. Bunu zihninle kavrayabilirsin ama içindeki bir şeyler seni hala o yokluk döngüsüne zincirler. Asıl mesele, bu dersi görmek anlamak ve özgürleşmek. Al ve kurtul.





Yol devam ediyor, ben de devam ediyorum. Derenin denize kavuştuğu noktada zihnim 1081’e kayıyor. Sanki rüzgar, o dönemin hikayesini taşıyor Anadolu Selçuklu hükümdarı Süleymanşah, Bizans’la Dragos Çayı’nda bir anlaşma yapıyor. Bizans imparatoru, doğudan gelen Türkler ve batıdan gelen Normanlar arasında sıkışmış, batıya yönelmek için Süleymanşah’la uzlaşıyor. Böylece Süleymanşah, Anadolu’nun kalanını adım adım himayesine alıyor. Anadolu’nun Türkleşmesi açısından kilit bir anlaşma.


Bizans’ın Komnenos sülalesi ise tarih sahnesinde iz bırakıyor. İmparatorun kızı Anna Komnena, tarihin ilk kadın tarihçisi olarak Büyükada’da sürgünde kitabını yazıyor. Haçlı seferlerinin tohumlarını atan bu Bizans imparatoru, belki de bu kararı ile en az Türkler kadar  kendi devletine ve halkına da zarar gördüttürüyor. Sahil yolunda, geçmişle bugünün kesiştiği bu noktada, her adımda zamanın döngüsünü hissediyorum




Bu blogdaki popüler yayınlar

Yolda Olma Hali/Tutunmak

Resim
Nisan, her yer için bir uyanış ayı. Yeni açmış çiçeklerin kokusu, İstiklal Caddesi’nin taş döşeli yoluna sinmiş eski bir melankoliyle karışıladı beni. Tünelden caddeye ilk adımınla gördüğüm tramvay rayları, o taşlar üzerinde ince bir çizgi gibi uzanıyor bir yere varmak ister de hiçbir zaman varamayacak gibi. Tıpkı bu caddede yürüyen insanların hikayeleri gibi herkes bir yere yetişmeye çalışır, ama çoğu zaman aynı kalabalıkta kaybolup gider. Ne zamandır nasibimle kısmetim birleşip yolumu düşürmemişti buralara. Gerçi buranın enerjisi bana hep karışık gelmiştir. Eğer enerjin yüksekse, İstiklal seni daha da yükseltir kahkahalar, sokak müzisyenlerinin neşeli melodileri, vitrinlerin ışıltısı ruhunu havalandırır. Ama eğer düşükse, burası seni daha da aşağı çeker gri taşların soğukluğu, kalabalığın yalnızlığı, geçmişten kalan yankılar içini kemirir. Bu yüzden dikkat edilmesi gereken bir bölge burası. Bir yanda Taksim’den Galata’ya uzanan bu cadde, tarihle modernliğin iç içe geçtiği bir ayna gi...
Devamı

Yolda Olma Hali (6)

Resim
  Hava henüz kararmamış, akşam ezanına az bir vakit kalmış. Sokaklarda hafif bir telaş var herkes iftara yetişme peşinde. Ben de mahallenin fırınının önünde, pide kuyruğundayım. Burnuma mis gibi susam kokusu geliyor fırının bacasından çıkan duman gökyüzüne ince ince yükseliyor. Kuyruk uzun, ama kimse şikayet etmiyor. Herkesin yüzünde o tanıdık Ramazan sabrı, bir de sıcacık pideyi masaya koyma heyecanı var. Hepimiz aynı şeyin peşindeyiz: Fırından yeni çıkmış, çıtır çıtır bir Ramazan pidesi. Pide kuyruğundayım ve önümde en    15 kişi var gibi. Sarışın bir abla sabırsızca öne yürüdü, fırının kapısından içeri girip, “Ne kadar daha bekleriz?” diye sordu. Geri geldiğinde yüzü çok sert değildi, hatta hafif tebessüm ediyordu. Demek ki fazla beklemeyeceğiz, içim rahatladı. Hemen önümde bir adam duruyor; kafasında balıkçı kukuletası, sırtında koyu yeşilden siyaha geçen bir mont. Ellerini ceplerine sokmuş, orta yaşlı biri. Sessizce bekliyor, sanki kuyruk onun için sıradan bir şey. O...
Devamı

Yolda Olma Hali/Sokaklar

Resim
Hadi, zihnim izin versin de o güzel günlere geri dönelim. Yine kaybolalım sokaklarda oğlumla, tıpkı eskisi gibi. Bu, en sevdiğimiz oyunlardan biriydi sokaklarda kaybolmak, evi nasıl bulacağımızın bir muamma olduğu o tatlı macera. “O sokağa mı girsek, yoksa bu sokağı mı denesek?” diye köşe başlarında geçirdiğimiz küçük, neşeli tartışmalarımız… Meğer ben de seviyormuşum bu anları, hem de nasıl! Aklımda kalmış her bir detayı, capcanlı, sanki dün yaşanmış gibi.   Oğlum o zamanlar 6-7 yaşlarındaydı. Parkta oynarken herhalde sıkılıyordu; hep aynı salıncakta sallanmak, aynı kaydıraktan kaymak ona yetmiyordu. Gözlerini kocaman açıp, o masum heyecanıyla, “Hadi baba, yine kaybolalım sokakta!” deyince, dayanamazdım. Hemen tutardık 5-6 sokak öteye giden yolu. Sonra başlardı evin yolunu bulma çabamız Bazen bilerek aynı yerden ikinci kez geçerdik; bakalım fark edecek mi, hatırlayacak mı diye. Ve o minik aklıyla hatırlardı da! “Baba, yanlış geldik, buradan az önce de geçtik,” diye tatlı tatl...
Devamı