Hayata Cevaplar/Yürüme

 


M.Ö. 335’te Aristo, Atina’da Peripatetik Okulu kurduğunda, yürümenin bedensel bir eylemden öte bir hakikat arayışı olduğunu gösterdi. Gölgeli patikalarda adımlarını bilgiye doğru atan öğrenciler, her dokunuşta toprağa düşüncenin tohumlarını serpiştirdi. Asırlar sonra, Anadolu’nun dolambaçlı sokaklarında doğan müteferriç kelimesi aynı ritmi yakaladı. Derdini yürüyerek dağıtan, ayak izlerinde huzur bulan insanın hikayesi. İki kavram, zamanın ve coğrafyanın ötesinde birleşir çünkü yürümek, kaosun perdelerini aralayıp insanı kendi sessiz özüyle buluşturan kadim bir arınma yoludur.


Ormanın kuytusunda, denizin hışırtılı kıyısında ya da şehrin kalabalık caddelerinde müteferriç, adımlarıyla zihninin fırtınalarını dindiren bir gezgindir. Her adım, iyilik ile kötülüğün kavgasına bir mola verir her nefes, onu varlığının dingin merkezine çeker. Sanki bir meditasyondur bu. Düşünceler silinir, kaygılar rüzgara karışır ve geriye yalnızca an’ın billur berraklığı kalır. Bir çınarın gölgesi, bir kuşun kanat sesi, uzaktan gelen bir kahkaha… Müteferriç, tam da bu anda ne geçmişin gölgelerine tutunur ne de geleceğin sislerine kapılır yalnızca var olmanın saf halini yaşar. Sokrates’in sorduğu sorular da, bu sessiz gezintiler de aynı hakikati fısıldar. Yürümek insanın kendine yolculuğudur özüne dönüş ise hakiki özgürlüğün kapısını aralar.


Yürüyüş, önce hamlığın farkına varmaktır. Zihin, dünyanın gürültüsüyle doludur ikilikler arasında savrulur. Ancak bir sokak köşesinde ya da denizin kıyısında, adımların ritmi düşünceleri susturdukça, hakikatin ateşiyle bir arınma başlar. Geçmişin yükleri ve geleceğin endişeleri bu alevde erir. Bu, bir son değil, ebedi bir dönüşüm anıdır. Müteferriç, adımlarıyla kendi özünü keşfeder. Hamlıktan arınmaya, arınmadan yeniden doğmaya uzanan yolda, her adım bir olma halidir. Beden değil, ruh hareket eder yürüyüş, insanın içsel bir dansına dönüşür. Bu dans, sanki ölmeden önce ölme hali gibidir özgür iradenin, zincirlerinden sıyrılarak gerçek özgürlüğü tattığı o saf andır. Yeniden doğmak, her adımda kendini yeniden inşa etmektir.


Yürüyüş ilerledikçe müteferriçin gözleri berraklaşır, zihni sükunete erer. Şehrin kalabalığında bir balıkçı esnafın tezgahına vuran sabah ışığı, sokaktan yükselen bir türkünün nağmeleri, parkta oynayan çocuğun gülüşünden sızan masumiyet… Hepsi, sanki evrenin sessiz bir şarkısında birleşir. İyilikle kötülüğün, ayrılıkla kavuşmanın çatışması bile, tıpkı dalgaların kayaları usulca şekillendirmesi gibi, evrenin büyük armonisine hizmet eder. Müteferriç, toprağa basan her adımda bu hakikati kemiklerinde hisseder. Çeşitlilik, evrenin fırçasından düşen renklerdir insanlar ise aynı ışığın prizmalarda kırılan halleri. Yürümek, sadece öze yolculuk değil evrenin ritmini kucaklama cesaretidir.


Ve belki de yürümek, insanın en eski duasıdır ne dile getirilmiş bir kelime, ne de yazıya dökülmüş bir metindir o. Ayakların toprağa her basışı, Buradayım diyen bir varoluş ilanıdır. Yeryüzünde bıraktığımız her iz, gökyüzüne yazılmış bir arayıştır aslında. Müteferriç, bu izlerin peşinde yürürken bilmeden şunu fısıldar evrene Ben seni arıyorum. Ve her adımda, evren de ona aynı fısıltıyla karşılık verir Ben de seni bekliyordum





Bu blogdaki popüler yayınlar

Yolda Olma Hali/Tutunmak

Resim
Nisan, her yer için bir uyanış ayı. Yeni açmış çiçeklerin kokusu, İstiklal Caddesi’nin taş döşeli yoluna sinmiş eski bir melankoliyle karışıladı beni. Tünelden caddeye ilk adımınla gördüğüm tramvay rayları, o taşlar üzerinde ince bir çizgi gibi uzanıyor bir yere varmak ister de hiçbir zaman varamayacak gibi. Tıpkı bu caddede yürüyen insanların hikayeleri gibi herkes bir yere yetişmeye çalışır, ama çoğu zaman aynı kalabalıkta kaybolup gider. Ne zamandır nasibimle kısmetim birleşip yolumu düşürmemişti buralara. Gerçi buranın enerjisi bana hep karışık gelmiştir. Eğer enerjin yüksekse, İstiklal seni daha da yükseltir kahkahalar, sokak müzisyenlerinin neşeli melodileri, vitrinlerin ışıltısı ruhunu havalandırır. Ama eğer düşükse, burası seni daha da aşağı çeker gri taşların soğukluğu, kalabalığın yalnızlığı, geçmişten kalan yankılar içini kemirir. Bu yüzden dikkat edilmesi gereken bir bölge burası. Bir yanda Taksim’den Galata’ya uzanan bu cadde, tarihle modernliğin iç içe geçtiği bir ayna gi...
Devamı

Yolda Olma Hali (6)

Resim
  Hava henüz kararmamış, akşam ezanına az bir vakit kalmış. Sokaklarda hafif bir telaş var herkes iftara yetişme peşinde. Ben de mahallenin fırınının önünde, pide kuyruğundayım. Burnuma mis gibi susam kokusu geliyor fırının bacasından çıkan duman gökyüzüne ince ince yükseliyor. Kuyruk uzun, ama kimse şikayet etmiyor. Herkesin yüzünde o tanıdık Ramazan sabrı, bir de sıcacık pideyi masaya koyma heyecanı var. Hepimiz aynı şeyin peşindeyiz: Fırından yeni çıkmış, çıtır çıtır bir Ramazan pidesi. Pide kuyruğundayım ve önümde en    15 kişi var gibi. Sarışın bir abla sabırsızca öne yürüdü, fırının kapısından içeri girip, “Ne kadar daha bekleriz?” diye sordu. Geri geldiğinde yüzü çok sert değildi, hatta hafif tebessüm ediyordu. Demek ki fazla beklemeyeceğiz, içim rahatladı. Hemen önümde bir adam duruyor; kafasında balıkçı kukuletası, sırtında koyu yeşilden siyaha geçen bir mont. Ellerini ceplerine sokmuş, orta yaşlı biri. Sessizce bekliyor, sanki kuyruk onun için sıradan bir şey. O...
Devamı

Yolda Olma Hali/Sokaklar

Resim
Hadi, zihnim izin versin de o güzel günlere geri dönelim. Yine kaybolalım sokaklarda oğlumla, tıpkı eskisi gibi. Bu, en sevdiğimiz oyunlardan biriydi sokaklarda kaybolmak, evi nasıl bulacağımızın bir muamma olduğu o tatlı macera. “O sokağa mı girsek, yoksa bu sokağı mı denesek?” diye köşe başlarında geçirdiğimiz küçük, neşeli tartışmalarımız… Meğer ben de seviyormuşum bu anları, hem de nasıl! Aklımda kalmış her bir detayı, capcanlı, sanki dün yaşanmış gibi.   Oğlum o zamanlar 6-7 yaşlarındaydı. Parkta oynarken herhalde sıkılıyordu; hep aynı salıncakta sallanmak, aynı kaydıraktan kaymak ona yetmiyordu. Gözlerini kocaman açıp, o masum heyecanıyla, “Hadi baba, yine kaybolalım sokakta!” deyince, dayanamazdım. Hemen tutardık 5-6 sokak öteye giden yolu. Sonra başlardı evin yolunu bulma çabamız Bazen bilerek aynı yerden ikinci kez geçerdik; bakalım fark edecek mi, hatırlayacak mı diye. Ve o minik aklıyla hatırlardı da! “Baba, yanlış geldik, buradan az önce de geçtik,” diye tatlı tatl...
Devamı