Yolda Olma Hali/Sony LBT A60

 


Bugün evde eski bir CD buldum (Dire Straits’in On Every Street albümü) ve sanki elimden tutup bir anda gençliğime, seksenlerin sonlarına, doksanlı yılların ta en başına götürdü. O zamanlar müzik dinlemek bir ritüeldi, şimdiki gibi değildi. Katlı müzik setleri vardı hani şu heybetli, evi titreten cinsten. Ben de harçlıklarımı biriktirip yarı parayı denkleştirince, babamın koltuk çıkarak, yani paranın yarısını koyarak verdiği destekle bir Sony LBT-A60 almıştım. Tam bir canavardı, evi sallıyordu. Heybetli kolonlarıyla birlikte herhalde 15 kilo vardır. Mini buzdolabı büyüklüğünde, gündüzleri ihtişamıyla göz kamaştırır, geceleri ışıkları kapatıp müzik setinin ışıkları ortama bambaşka bir büyü katardı.


O zamanlar elektronik ve beyaz eşyanın merkezi, tabii ki Doğubank İş Merkezi’ydi. Oradaki gidip gelme hikayesini anlatsam, başlı başına bir macera olur Kalabalık koridorlar, her vitrine uzanan meraklı gözler, dükkanlardan taşan pazarlık sesleri… Hey gidi günler hey. Bir de Sirkeci Garı’nın arkasındaki o çay ocağı var ki, hala orada ayakta. O günlerin bende bıraktığı bir emanet gibi ne zaman yolum Sirkeci’ye düşse, uğrarım oraya. Hatıranın bile hatırı var. Eyvallah, o günlere kalben bir selam yolladık.


Şu an bu albümün benim için en güzel benim en sevdiğim parçası You and Your Friend dinliyorum. Muhteşem bir gitar Mark Knopfler’in hüzünlü sesiyle buluşunca o yıllara ışınlanıyorum.Bir yandan yazıyorum, bir yandan o yıllara dalıyorum. 


Hadi bakalım, şimdi seni ve kendimi nereye götürüyorum? Kıta değiştirelim, Sirkeci’den Kadıköy’e uzanalım, ne dersin?


Yıl, seksenlerin sonları, doksanlı yılların ta en başları. O zamanlar rock ve metal kasetle yaşanırdı. Orijinal albüm mü? Hak getire Boş kasetlere çekilen kayıtları satarlardı. Kadıköy’deki Akmar Pasajı bu işin mabediydi bir de Taksim Gezi Parkı, evet, şu olayların olduğu yer. Eskiden parkın içindeki yürüyüş yollarının kenarında tahta kutular dizilirdi. On, yirmi kasetlik kutular, yan yana dört-beş tane kasetlerin sırtı yukarı bakar, adeta sana göz kırpardı. Oradan birini seçersin hoşuna giden bir albüm, grup ya da sanatçı görünce çekip alırsın. Olay buydu işte


Bizim mekan genelde Akmar Pasajı’ydı. Alt katta, tam ortada Sempati Kafe vardı. Oraya kurulur, genelde oralet içerdik nedense öyle kalmış aklımda. Sağdan soldan dükkanlardan taşan rock ve metal şarkıları havayı inletirdi. Yeni bir grup mu duydun? Kulağın radar gibi açılır, Bu sette kafa patlatır deyip heyecanla dükkana giderdik. Şu an çalan albümü alabilir miyiz? diye sorardık, içimizdeki tutkuyla.


O Sony LBT-A60 hala benim zaman makinem. Işıkları kapatıp o yıllardan bir cd  açtığımda, bir anda o günlere dönüyorum. Doğubank’taki heyecanlı alışveriş, Akmar Pasajı’ndan yükselen müzik sesleri, Sempati Kafe’deki oralet muhabbetleri… Hepsi kulağımda çınlıyor, kalbimde yaşıyor. O yıllar, o müzikler, o anılar… Sanki bambaşka bir dünyadan. Vesselam

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yolda Olma Hali/Tutunmak

Resim
Nisan, her yer için bir uyanış ayı. Yeni açmış çiçeklerin kokusu, İstiklal Caddesi’nin taş döşeli yoluna sinmiş eski bir melankoliyle karışıladı beni. Tünelden caddeye ilk adımınla gördüğüm tramvay rayları, o taşlar üzerinde ince bir çizgi gibi uzanıyor bir yere varmak ister de hiçbir zaman varamayacak gibi. Tıpkı bu caddede yürüyen insanların hikayeleri gibi herkes bir yere yetişmeye çalışır, ama çoğu zaman aynı kalabalıkta kaybolup gider. Ne zamandır nasibimle kısmetim birleşip yolumu düşürmemişti buralara. Gerçi buranın enerjisi bana hep karışık gelmiştir. Eğer enerjin yüksekse, İstiklal seni daha da yükseltir kahkahalar, sokak müzisyenlerinin neşeli melodileri, vitrinlerin ışıltısı ruhunu havalandırır. Ama eğer düşükse, burası seni daha da aşağı çeker gri taşların soğukluğu, kalabalığın yalnızlığı, geçmişten kalan yankılar içini kemirir. Bu yüzden dikkat edilmesi gereken bir bölge burası. Bir yanda Taksim’den Galata’ya uzanan bu cadde, tarihle modernliğin iç içe geçtiği bir ayna gi...
Devamı

Yolda Olma Hali (6)

Resim
  Hava henüz kararmamış, akşam ezanına az bir vakit kalmış. Sokaklarda hafif bir telaş var herkes iftara yetişme peşinde. Ben de mahallenin fırınının önünde, pide kuyruğundayım. Burnuma mis gibi susam kokusu geliyor fırının bacasından çıkan duman gökyüzüne ince ince yükseliyor. Kuyruk uzun, ama kimse şikayet etmiyor. Herkesin yüzünde o tanıdık Ramazan sabrı, bir de sıcacık pideyi masaya koyma heyecanı var. Hepimiz aynı şeyin peşindeyiz: Fırından yeni çıkmış, çıtır çıtır bir Ramazan pidesi. Pide kuyruğundayım ve önümde en    15 kişi var gibi. Sarışın bir abla sabırsızca öne yürüdü, fırının kapısından içeri girip, “Ne kadar daha bekleriz?” diye sordu. Geri geldiğinde yüzü çok sert değildi, hatta hafif tebessüm ediyordu. Demek ki fazla beklemeyeceğiz, içim rahatladı. Hemen önümde bir adam duruyor; kafasında balıkçı kukuletası, sırtında koyu yeşilden siyaha geçen bir mont. Ellerini ceplerine sokmuş, orta yaşlı biri. Sessizce bekliyor, sanki kuyruk onun için sıradan bir şey. O...
Devamı

Yolda Olma Hali/Sokaklar

Resim
Hadi, zihnim izin versin de o güzel günlere geri dönelim. Yine kaybolalım sokaklarda oğlumla, tıpkı eskisi gibi. Bu, en sevdiğimiz oyunlardan biriydi sokaklarda kaybolmak, evi nasıl bulacağımızın bir muamma olduğu o tatlı macera. “O sokağa mı girsek, yoksa bu sokağı mı denesek?” diye köşe başlarında geçirdiğimiz küçük, neşeli tartışmalarımız… Meğer ben de seviyormuşum bu anları, hem de nasıl! Aklımda kalmış her bir detayı, capcanlı, sanki dün yaşanmış gibi.   Oğlum o zamanlar 6-7 yaşlarındaydı. Parkta oynarken herhalde sıkılıyordu; hep aynı salıncakta sallanmak, aynı kaydıraktan kaymak ona yetmiyordu. Gözlerini kocaman açıp, o masum heyecanıyla, “Hadi baba, yine kaybolalım sokakta!” deyince, dayanamazdım. Hemen tutardık 5-6 sokak öteye giden yolu. Sonra başlardı evin yolunu bulma çabamız Bazen bilerek aynı yerden ikinci kez geçerdik; bakalım fark edecek mi, hatırlayacak mı diye. Ve o minik aklıyla hatırlardı da! “Baba, yanlış geldik, buradan az önce de geçtik,” diye tatlı tatl...
Devamı