Yolda Olma Hali/Rüya


Her yer uçsuz bucaksız ve her yer sapsarı. Toprak, otlar, hatta uzaktaki gölün ötesindeki yamaçlar bile altınla boyanmış gibi. Parmaklarım sarı başaklara değdiğinde gıdıklayan, ince bir toz bulutu yükseldi, genzime dolan o ağır kokuyu keskinleştirdi. Bu sarı denizin ortasında, sıvasız tuğladan tek katlı bir kulübe bir leke gibi duruyordu. Kapısında gölgemle ben. ileride mavi göl sakin sularıyla parlıyor, gökyüzü kızıla çalıyor. Sarımtrak bir ışık yüzüme vururken, esinti başakların hışırtısını kulaklarıma taşıdı. o an, bir mısra usulca aklıma düştü 

Gerçek, zihnin örtülerini kaldırdığında görünür. 


uyandım 


Bu yeri rüyamda kaçıncı kez görüyordum, bilmiyordumama koku, hep aynıydı.


Yatağın ortasında doğruldum. Vücudum hala rüyanın sarı tozunu taşıyor gibiydi tenimde mi kalmıştı, yoksa kulübe bir yerlerde hala duruyor muydu? Başucumda sürahi bir cam heykel gibi duruyordu suyu bardağa doldururken, bir an gölün mavisi camda dalgalandı sonra kayboldu. Yudumlarım yavaştı, her birinde gerçek dünyanın sınırları yeniden çiziliyordu. O mısra yine zihnimde yankılandı, sessiz bir soru gibi.


Aynadaki flu yansımama baktım. Gözlerim, gölün mavisiyle lekelenmiş gibiydi bir an yoksa öyle mi sanmıştım? Gözlüklerimi ararken, el yordamıyla yastığın altına uzandım gece okuduğum kitabın yanında denk geldim. Camların ardından dünya netleşti. Aynada kendim artık tanınır hale geldi. Pencereden sızan gri sabah ışığı, sarı rüyamı soldurdu. 


Artık hazırlanmalıydımgün çoktan doğmuştu, ama ışık bana değil başkalarına aitti. Kapıdan süzülüp insanların arasına karışacaktım bir gölge gibi, kimse beni fark etmeden, adımlarım sessizce onlarınkine karışırken. Bir gözlemci, sanki hala sarı bir rüyanın eşiğinden bakıyormuşçasına 




 

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yolda Olma Hali/Tutunmak

Resim
Nisan, her yer için bir uyanış ayı. Yeni açmış çiçeklerin kokusu, İstiklal Caddesi’nin taş döşeli yoluna sinmiş eski bir melankoliyle karışıladı beni. Tünelden caddeye ilk adımınla gördüğüm tramvay rayları, o taşlar üzerinde ince bir çizgi gibi uzanıyor bir yere varmak ister de hiçbir zaman varamayacak gibi. Tıpkı bu caddede yürüyen insanların hikayeleri gibi herkes bir yere yetişmeye çalışır, ama çoğu zaman aynı kalabalıkta kaybolup gider. Ne zamandır nasibimle kısmetim birleşip yolumu düşürmemişti buralara. Gerçi buranın enerjisi bana hep karışık gelmiştir. Eğer enerjin yüksekse, İstiklal seni daha da yükseltir kahkahalar, sokak müzisyenlerinin neşeli melodileri, vitrinlerin ışıltısı ruhunu havalandırır. Ama eğer düşükse, burası seni daha da aşağı çeker gri taşların soğukluğu, kalabalığın yalnızlığı, geçmişten kalan yankılar içini kemirir. Bu yüzden dikkat edilmesi gereken bir bölge burası. Bir yanda Taksim’den Galata’ya uzanan bu cadde, tarihle modernliğin iç içe geçtiği bir ayna gi...
Devamı

Yolda Olma Hali (6)

Resim
  Hava henüz kararmamış, akşam ezanına az bir vakit kalmış. Sokaklarda hafif bir telaş var herkes iftara yetişme peşinde. Ben de mahallenin fırınının önünde, pide kuyruğundayım. Burnuma mis gibi susam kokusu geliyor fırının bacasından çıkan duman gökyüzüne ince ince yükseliyor. Kuyruk uzun, ama kimse şikayet etmiyor. Herkesin yüzünde o tanıdık Ramazan sabrı, bir de sıcacık pideyi masaya koyma heyecanı var. Hepimiz aynı şeyin peşindeyiz: Fırından yeni çıkmış, çıtır çıtır bir Ramazan pidesi. Pide kuyruğundayım ve önümde en    15 kişi var gibi. Sarışın bir abla sabırsızca öne yürüdü, fırının kapısından içeri girip, “Ne kadar daha bekleriz?” diye sordu. Geri geldiğinde yüzü çok sert değildi, hatta hafif tebessüm ediyordu. Demek ki fazla beklemeyeceğiz, içim rahatladı. Hemen önümde bir adam duruyor; kafasında balıkçı kukuletası, sırtında koyu yeşilden siyaha geçen bir mont. Ellerini ceplerine sokmuş, orta yaşlı biri. Sessizce bekliyor, sanki kuyruk onun için sıradan bir şey. O...
Devamı

Yolda Olma Hali/Sokaklar

Resim
Hadi, zihnim izin versin de o güzel günlere geri dönelim. Yine kaybolalım sokaklarda oğlumla, tıpkı eskisi gibi. Bu, en sevdiğimiz oyunlardan biriydi sokaklarda kaybolmak, evi nasıl bulacağımızın bir muamma olduğu o tatlı macera. “O sokağa mı girsek, yoksa bu sokağı mı denesek?” diye köşe başlarında geçirdiğimiz küçük, neşeli tartışmalarımız… Meğer ben de seviyormuşum bu anları, hem de nasıl! Aklımda kalmış her bir detayı, capcanlı, sanki dün yaşanmış gibi.   Oğlum o zamanlar 6-7 yaşlarındaydı. Parkta oynarken herhalde sıkılıyordu; hep aynı salıncakta sallanmak, aynı kaydıraktan kaymak ona yetmiyordu. Gözlerini kocaman açıp, o masum heyecanıyla, “Hadi baba, yine kaybolalım sokakta!” deyince, dayanamazdım. Hemen tutardık 5-6 sokak öteye giden yolu. Sonra başlardı evin yolunu bulma çabamız Bazen bilerek aynı yerden ikinci kez geçerdik; bakalım fark edecek mi, hatırlayacak mı diye. Ve o minik aklıyla hatırlardı da! “Baba, yanlış geldik, buradan az önce de geçtik,” diye tatlı tatl...
Devamı