Yolda Olma Hali/Bir Anı Yakalamak


Vakit mi geçiyor, yoksa ben mi geçiyorum vakitten? Gölgemle aramdaki mesafe açılıyor ona sorsan saat iki gibi, bense hâlâ sabahın ilk ışığında gibiyim. Ne zamandır yürüyorum, unuttum. Fotoğraf makinem boynumda, ağırlığıyla bana eşlik ediyor, her adımda göğsüme sessizce çarpıyor. Yol bazen yokuş yukarı zorluyor, bazen düzlükte nefes aldırıyor. Derelerin şırıltısını dinleyerek, tepelerin sessizliğine karışarak ilerliyorum. 


Ne arıyorum?

Bilmiyorum. Belki de aradığım, arayışın ta kendisi.

Bu hayatı hiç bilmiyorum, bilesim de gelmiyor. Öğrenmek isteyene sormak lazım: Hayatın nesini bileceksin, en bilinmesi gereken kendinse? Oysa kendim bile bana yabancı. Paralel iki çizgi gibiyiz: biri ben, diğeri hayat. Öklid “Kesişmez,” demişti ama bilmiyordu ki eğri bir evrende tüm yollar bir yerde buluşur. O yer neresi, ne zaman? Hooop, dönüyoruz sözün başına. Ya vaktimiz var mı ki? Yolun yarısını çoktan geçmedik mi, hey gidi Cahit Sıtkı?


Yokuşu bitirdim sonunda. Düz bir alandayım şimdi; nefesim hâlâ hızlı, adımlarım ağır. Yol, dizlerimden çok belleğimi yoruyor sanki. Önümde küçük bir dere akıyor. Üstünde tahtadan bir köprü çürümeye yüz tutmuş, ama hâlâ direniyor. Dağların içinden gelen su burada gün yüzüne çıkıyor, aşağılara usulca süzülüyor. Bana bir şeyler fısıldıyor sanki: Hayat da içeriden dışarıya akar, tıpkı bu dere gibi. Her şey—duygular, düşünceler, anlam—içten dışa yayılır. Dışarıdan içeriye bir şey sızmaz; oysa biz hep tersini bekliyoruz, hayatın bize gelmesini istiyoruz. Hata burada başlıyor. İlk düğmeyi yanlış iliklemek gibi; bir kere şaşırdın mı, gerisi çorap söküğü—sorular, sorunlar, bitmeyen bir karmaşa.


Başımı kaldırıyorum. Derenin şırıltısına karışan yabancı bir ritim: uzaktan gelen at nalının taşa vuruşunun tok sesi. Kulak kesiliyorum. Fotoğraf makinesini gözüme götürüp vizörden bakıyorum, zumluyorum. İki at, yükleri sırtlarında, ağır ağır yürüyor. Yanlarında bir adam; elinde bir sopa, atları yönlendiriyor. Dağlar etraflarında yükseliyor, gökyüzü açık ama bulutlar tepelere tutunmuş. Adamın yüzünü seçemiyorum; omuzları kambur, sanki o da benim gibi bir şey arıyor. Bir kayaya yaslanıyorum, bekliyorum. Tahminimce buraya varmaları yarım saat sürer. Çok uzak değiller ama dolambaçlı yol, yolculuklarını yarım saate uzatıyor. Kayaya iyice yerleşiyorum; sert yüzeyi sırtıma batıyor ama garip bir huzur veriyor. Rüzgâr hafifçe esiyor, dereden gelen serinlik yüzüme çarpıyor. Atların nal sesleri, sanki zamanın kendi kalp atışıymış gibi, düzenli ama uzak bir ritimle yaklaşıyor. Kayadan kalkmadan, makineyi kucağıma alıyorum, parmaklarım deklanşörde, gözlerim ufukta. Sesler yaklaşıyor, ama hâlâ zaman var. Ruhum fısıldıyor: “Köprüden geçerken onları fotoğrafla.” O anı yakalamak istiyorum; tahta köprünün çatırtısı, atların gölgelerinin suya düşüşü, adamın sessiz kararlılığı—hepsi bir karede donmalı.


Ve işte, sonunda geliyorlar. Atların toynakları köprünün tahtalarına değdiğinde hafif bir çatırtı yankılanıyor. Köprü, ağırlıkları altında inliyor ama direniyor. Atların yükleri, eski çuvallarla dolu, iplerle sıkıca bağlanmış; her adımda hafifçe sallanıyor. Adam, atların yanında yürüyor, botları köprünün tozlu yüzeyinde iz bırakıyor. Yüzü hâlâ gölgede; duruşunda bir yorgunluk, bir teslimiyet var. Sanki o da yolun kendisini sorgulamaktan vazgeçmiş. Fotoğraf makinesini gözüme götürüyorum, vizörden bakıyorum. Atların gölgeleri suya düşüyor, derenin akışıyla birlikte dalgalanıyor. Deklanşöre basıyorum; o an donuyor. Tahta köprünün çatırtısı, atların ağır adımları, adamın sessiz varlığı—hepsi bir karede. Nefesimi tutuyorum. Belki de aradığım şey, bu karede saklıdır; belki de sadece bir anı, belleğime kazınacak bir iz. Köprüden geçip uzaklaşırken, ben hâlâ kayanın üstündeyim, makine elimde, gözlerim onların siluetinde, 


bekliyorum—belki de bir ömür boyu.






Bu blogdaki popüler yayınlar

Yolda Olma Hali/Tutunmak

Resim
Nisan, her yer için bir uyanış ayı. Yeni açmış çiçeklerin kokusu, İstiklal Caddesi’nin taş döşeli yoluna sinmiş eski bir melankoliyle karışıladı beni. Tünelden caddeye ilk adımınla gördüğüm tramvay rayları, o taşlar üzerinde ince bir çizgi gibi uzanıyor bir yere varmak ister de hiçbir zaman varamayacak gibi. Tıpkı bu caddede yürüyen insanların hikayeleri gibi herkes bir yere yetişmeye çalışır, ama çoğu zaman aynı kalabalıkta kaybolup gider. Ne zamandır nasibimle kısmetim birleşip yolumu düşürmemişti buralara. Gerçi buranın enerjisi bana hep karışık gelmiştir. Eğer enerjin yüksekse, İstiklal seni daha da yükseltir kahkahalar, sokak müzisyenlerinin neşeli melodileri, vitrinlerin ışıltısı ruhunu havalandırır. Ama eğer düşükse, burası seni daha da aşağı çeker gri taşların soğukluğu, kalabalığın yalnızlığı, geçmişten kalan yankılar içini kemirir. Bu yüzden dikkat edilmesi gereken bir bölge burası. Bir yanda Taksim’den Galata’ya uzanan bu cadde, tarihle modernliğin iç içe geçtiği bir ayna gi...
Devamı

Yolda Olma Hali (6)

Resim
  Hava henüz kararmamış, akşam ezanına az bir vakit kalmış. Sokaklarda hafif bir telaş var herkes iftara yetişme peşinde. Ben de mahallenin fırınının önünde, pide kuyruğundayım. Burnuma mis gibi susam kokusu geliyor fırının bacasından çıkan duman gökyüzüne ince ince yükseliyor. Kuyruk uzun, ama kimse şikayet etmiyor. Herkesin yüzünde o tanıdık Ramazan sabrı, bir de sıcacık pideyi masaya koyma heyecanı var. Hepimiz aynı şeyin peşindeyiz: Fırından yeni çıkmış, çıtır çıtır bir Ramazan pidesi. Pide kuyruğundayım ve önümde en    15 kişi var gibi. Sarışın bir abla sabırsızca öne yürüdü, fırının kapısından içeri girip, “Ne kadar daha bekleriz?” diye sordu. Geri geldiğinde yüzü çok sert değildi, hatta hafif tebessüm ediyordu. Demek ki fazla beklemeyeceğiz, içim rahatladı. Hemen önümde bir adam duruyor; kafasında balıkçı kukuletası, sırtında koyu yeşilden siyaha geçen bir mont. Ellerini ceplerine sokmuş, orta yaşlı biri. Sessizce bekliyor, sanki kuyruk onun için sıradan bir şey. O...
Devamı

Yolda Olma Hali/Sokaklar

Resim
Hadi, zihnim izin versin de o güzel günlere geri dönelim. Yine kaybolalım sokaklarda oğlumla, tıpkı eskisi gibi. Bu, en sevdiğimiz oyunlardan biriydi sokaklarda kaybolmak, evi nasıl bulacağımızın bir muamma olduğu o tatlı macera. “O sokağa mı girsek, yoksa bu sokağı mı denesek?” diye köşe başlarında geçirdiğimiz küçük, neşeli tartışmalarımız… Meğer ben de seviyormuşum bu anları, hem de nasıl! Aklımda kalmış her bir detayı, capcanlı, sanki dün yaşanmış gibi.   Oğlum o zamanlar 6-7 yaşlarındaydı. Parkta oynarken herhalde sıkılıyordu; hep aynı salıncakta sallanmak, aynı kaydıraktan kaymak ona yetmiyordu. Gözlerini kocaman açıp, o masum heyecanıyla, “Hadi baba, yine kaybolalım sokakta!” deyince, dayanamazdım. Hemen tutardık 5-6 sokak öteye giden yolu. Sonra başlardı evin yolunu bulma çabamız Bazen bilerek aynı yerden ikinci kez geçerdik; bakalım fark edecek mi, hatırlayacak mı diye. Ve o minik aklıyla hatırlardı da! “Baba, yanlış geldik, buradan az önce de geçtik,” diye tatlı tatl...
Devamı