Hayata Cevaplar/Fotoğrafçı


 






Anın Sessiz Şarkısı

Fotoğraf, bir anı dondurmanın ötesindedir kalbin, aklın ve gözün birleştiği bir sanattır. Tasavvufta insan, kendini bilerek hakikate yürür fotoğrafçı da objektifini her çevirdiğinde kendini ve kainatın yeniden keşfeder. Bir kare, sadece görüntü değil, bir tefekkürdür anın ruhunu saklayan bir aynadır.


Doğanın Misafiri

Fotoğrafçı, doğaya bir misafir gibi yaklaşır. Bir sabah, Karadeniz’de bir yaylada gün doğumunu beklerken, sisler arasında bir çiçeğin yaprağına tutunan çiy damlasını görür. O damlada, kainatın zarif ahengini fark eder. Deklanşöre basarken ne bir dal kırar ne bir kuşun huzurunu bozar içünkü her kare, dünyanın bir parçası olduğunu fısıldar. Tasavvufta her varlık, yaratıcının bir yansımasıdır fotoğrafçı, bu yansımalara saygıyla bakar. Ege’de dalganın köpüğünü, Istranca’da rüzgarda ormanın dansını ya da Galata köprüsünde martının kanat çırpışını kadraja alırken doğanın sessiz şiirini karelerine taşır. Bu şiir izleyende hayret uyandırır kalbi şükre çağırır.


Portrenin Hikayesi

Portre fotoğrafçılığı, bir ruha dokunmaktır. Fotoğrafçı, bir yüzde değil, bir alemde gezintiye çıkar. Mesela, Kıyıköyde bir balıkçı, yılların çizgileriyle dolu bir ihtiyarın gözlerinde denizin tuzunu, fırtınaların öyküsünü yakalar. O gözler, bir gülüşle umudu, bir gölgeyle hüznü anlatır. Tasavvufta insan, küçük bir kainattır fotoğrafçı, bu kainatın kapısını nazikçe çalar. Karşısındaki insanın doğallığını sever, çünkü bu doğallık, yaratılışın en saf halidir. Her portre, bir hikayeyi  ölümsüzleştirir izleyenin kalbine, bir ayet gibi dokunur. Fotoğrafçı, o kareyi çekerken sadece bir yüzü değil, bir hayatı kucaklar.


Anın Yolcusu

Fotoğrafçı , anın yolcusudur. Tasavvufta an,kalbin uyanışıdır fotoğrafçılıkta ise bu uyanış, bir deklanşör sesinde saklıdır. Çırçır’da bir sokak köşesinde, çocuğun balonuna bakarkenki merakını yakalar. O balon, gökyüzüne uzanan bir hayali simgeler. Ya da Ödemiş’te pazar yerinde bir satıcının tezgâhındaki renk cümbüşünü kadraja alırken, hayatın telaşlı dansını hisseder. Aklıyla ışığı tartar, kalbiyle hissin izini sürer, gözüyle güzelliği çerçeveler. Her kare, geçip giden zamanı değil, o anın ruhunu saklar. Fotoğraf, anın sessiz bir şarkısıdır hem çekenin hem izleyenin kalbine nağmeler taşır.


















İzleyenin Yolculuğu

Fotoğrafa bakan, bir görüntüden fazlasını görür bir duyguya, bir anıya, bir tefekküre dalar. Ağrı dağının heybeti, izleyeni kendi içindeki kudrete döndürür. Eğridir gölünün dinginliği, kalbe sükunet fısıldar. Bir portredeki bakış, belki de unutulmuş bir dostu hatırlatır. Tasavvufta her şeyin bir anlamı vardır; fotoğraf, bu anlamı bir davetiye gibi sunar. sonbaharda Yediğöllerde yaprağın yere düşüşü, izleyene geçiciliği bir çocuğun gülüşü, sonsuzluğu anlatır. Fotoğrafçı, bu yolculuğu başlatandır ama asıl sanat, kainatın kendisidir. Her kare, kalbi güzelliğe, hayrete ve farkındalığa çağırır.




















Öğrenmenin Sonsuzluğu

Fotoğrafçı, her şeyden önce bir öğrencidir. Ne kadar bilirse bilsin, her karede yeniden öğrenir, yeniden hayrete düşer. Bir gün, Ulubat gölünün yansımasında gökyüzünü görür başka bir gün, Maslak’ta şehrin gökdelenleri arasında bir serçenin yalnızlığını. Tasavvufta “hiç”lik, kibrin zincirlerinden kurtulmaktır fotoğrafçı, her karede bu özgürlüğü tadar. Işık, gölge ve renk, onun alfabesidir teknik, bu harfleri bir araya getirir. Ama asıl sihir, kalbin o kareye kattığı anlamdır. Bir karede, bir anneyle çocuğunun kucaklaşmasını yakalarken, sevginin evrenselliğini öğrenir. Başka bir karede, bir fırtınanın bulutlarını kadraja alırken, sabrın gücünü hatırlar.


Kainatın Aynası

Fotoğrafçı , kainatın güzelliklerini bir ayna gibi yansıtır ama bilir ki, asıl ressam, yaratıcıdır. Her kare, bir zikirdir fotoğrafçı, bu zikre bir aracı olur. Karapınardaki çölün kumların dalgalarını çekerken, sonsuzluğun izini sürer. Aydos ormanındaki ışık huzmelerini kadraja alırken, hayatın nefesini hisseder. Fotoğraf, sadece bir sanat değil, bir ibadettir çünkü her kare, kainatın bir nakışını yüceltir. Fotoğrafçı, bu nakışları saygıyla taşır izleyiciye, kendi kalbinin kapılarını aralama fırsatı sunar.


Fotoğraf, hem bir başlangıç hem bir bitiş değildir bir yolculuktur. Her kare, fotoğrafçıyı ve izleyiciyi bir adım daha hakikate yaklaştırır. Tasavvufta yol, bitmeyen bir arayıştır fotoğrafçılıkta ise bu arayış, her deklanşörde yeniden başlar. Bir kare, bir anı saklar ama o an, kalpte sonsuza dek yankılanır.





Bu blogdaki popüler yayınlar

Yolda Olma Hali/Tutunmak

Resim
Nisan, her yer için bir uyanış ayı. Yeni açmış çiçeklerin kokusu, İstiklal Caddesi’nin taş döşeli yoluna sinmiş eski bir melankoliyle karışıladı beni. Tünelden caddeye ilk adımınla gördüğüm tramvay rayları, o taşlar üzerinde ince bir çizgi gibi uzanıyor bir yere varmak ister de hiçbir zaman varamayacak gibi. Tıpkı bu caddede yürüyen insanların hikayeleri gibi herkes bir yere yetişmeye çalışır, ama çoğu zaman aynı kalabalıkta kaybolup gider. Ne zamandır nasibimle kısmetim birleşip yolumu düşürmemişti buralara. Gerçi buranın enerjisi bana hep karışık gelmiştir. Eğer enerjin yüksekse, İstiklal seni daha da yükseltir kahkahalar, sokak müzisyenlerinin neşeli melodileri, vitrinlerin ışıltısı ruhunu havalandırır. Ama eğer düşükse, burası seni daha da aşağı çeker gri taşların soğukluğu, kalabalığın yalnızlığı, geçmişten kalan yankılar içini kemirir. Bu yüzden dikkat edilmesi gereken bir bölge burası. Bir yanda Taksim’den Galata’ya uzanan bu cadde, tarihle modernliğin iç içe geçtiği bir ayna gi...
Devamı

Yolda Olma Hali (6)

Resim
  Hava henüz kararmamış, akşam ezanına az bir vakit kalmış. Sokaklarda hafif bir telaş var herkes iftara yetişme peşinde. Ben de mahallenin fırınının önünde, pide kuyruğundayım. Burnuma mis gibi susam kokusu geliyor fırının bacasından çıkan duman gökyüzüne ince ince yükseliyor. Kuyruk uzun, ama kimse şikayet etmiyor. Herkesin yüzünde o tanıdık Ramazan sabrı, bir de sıcacık pideyi masaya koyma heyecanı var. Hepimiz aynı şeyin peşindeyiz: Fırından yeni çıkmış, çıtır çıtır bir Ramazan pidesi. Pide kuyruğundayım ve önümde en    15 kişi var gibi. Sarışın bir abla sabırsızca öne yürüdü, fırının kapısından içeri girip, “Ne kadar daha bekleriz?” diye sordu. Geri geldiğinde yüzü çok sert değildi, hatta hafif tebessüm ediyordu. Demek ki fazla beklemeyeceğiz, içim rahatladı. Hemen önümde bir adam duruyor; kafasında balıkçı kukuletası, sırtında koyu yeşilden siyaha geçen bir mont. Ellerini ceplerine sokmuş, orta yaşlı biri. Sessizce bekliyor, sanki kuyruk onun için sıradan bir şey. O...
Devamı

Yolda Olma Hali/Sokaklar

Resim
Hadi, zihnim izin versin de o güzel günlere geri dönelim. Yine kaybolalım sokaklarda oğlumla, tıpkı eskisi gibi. Bu, en sevdiğimiz oyunlardan biriydi sokaklarda kaybolmak, evi nasıl bulacağımızın bir muamma olduğu o tatlı macera. “O sokağa mı girsek, yoksa bu sokağı mı denesek?” diye köşe başlarında geçirdiğimiz küçük, neşeli tartışmalarımız… Meğer ben de seviyormuşum bu anları, hem de nasıl! Aklımda kalmış her bir detayı, capcanlı, sanki dün yaşanmış gibi.   Oğlum o zamanlar 6-7 yaşlarındaydı. Parkta oynarken herhalde sıkılıyordu; hep aynı salıncakta sallanmak, aynı kaydıraktan kaymak ona yetmiyordu. Gözlerini kocaman açıp, o masum heyecanıyla, “Hadi baba, yine kaybolalım sokakta!” deyince, dayanamazdım. Hemen tutardık 5-6 sokak öteye giden yolu. Sonra başlardı evin yolunu bulma çabamız Bazen bilerek aynı yerden ikinci kez geçerdik; bakalım fark edecek mi, hatırlayacak mı diye. Ve o minik aklıyla hatırlardı da! “Baba, yanlış geldik, buradan az önce de geçtik,” diye tatlı tatl...
Devamı