Yolda Olma Hali/Ramazan




 Yine yollardayım, Karadeniz Caddesi’nde yürüyorum ama soğuklar bitti, hava limonata gibi, tam gezmelik, ne soğuk ne sıcak. Yere düşen yaprakların kenarından geçerken uçuştular, hafif adımlarımla savurdum geçmişi, küllerini. Rüzgar esse de içimde bir huzur var, hele şu Ramazan’ın son günlerinde anılar yapraklarla birlikte usulca dönüp duruyor. Ramazan ayı Kur’an ayıdır ya, sana bir şey anlatayım mı? Benim ilk Kur’an kursuna gittiğim günleri… O zamanlar her şey Karadeniz Caddesi’nde, Aşık Paşa Camisi’nin bahçesinde başlardı.


Karadeniz Caddesi, Fatih’in en güzel yollarından biriydi. Geniş parke taşlarıyla döşeli bu cadde, bir ucuyla Fatih Camii’ne uzanır, diğer ucuyla Cibali sahiline inerdi. Bizim evden bir sokak ötede ise Aşık Paşa Camisi vardı. Öyle güzel bir camiydi ki, görsen aşık olurdun. Bahçesi adeta bir cennet köşesiydi, çeşit çeşit ağaçlarla doluydurüzgar esince yaprakların hışırtısı kuş cıvıltılarına karışırdı. Ama içlerinde biri vardı ki, hepsinden özel şadırvanın üstüne doğru sarkan o muhteşem dut ağacı. Dalları öyle dolu dolu dutlarla sarkardı ki uzanıp koparmamak imkansızdı.


Kur’an kursuna gitmek bizim için işte bu dut ağacı yüzünden bir maceraya dönüşürdü. Duta dalmak diye bir deyimimiz bile vardı o zamanlar. Hoca izin verir vermez ağaca tırmanır, elimiz yüzümüz kapkara olana kadar dut yerdik. Dutların suyu tatlı tatlı ağzımıza dolarken bazen çenemize kadar süzülür, üstümüz başımız yapış yapış olurdu. Sonra şadırvanda elimizi yüzümüzü yıkamaya çalışırdık, ama o lekeler kolay kolay çıkmazdı.


Ders vakti gelince hoca bizi toplar, otuz öğrenciyle tek başına ilgilenirdi. İnce uzun bir adamdı, gözlüğünün üstünden bakar, ‘Hadi bakalım, başla,’ derdi. Sesi sakin ama otoriterdi. Herkes teker teker rahlenin başına çağrılır, elindeki elifbayı açarsın, yerini bulunca dersini okurdun. Eğer takılırsan, ‘Git, çalış da gel,’ derdi hoca. Sessizce köşene çekilir, sıranın sana tekrar gelmesini beklerdin. Bütün sınıfı dinlemesi neredeyse iki saat sürerdi. Ama o dut ağacı sayesinde, zamanın nasıl geçtiğini anlamazdık bile.


Sana şimdi bir sır vereyim: O sıralar beklemek bazen öyle uzardı ki, hele birileri Kur’an’a geçtiyse, hoca iki sayfa okuturdu, bekleme süresi dahada çoğalırdı. Peki, biz ne yapardık biliyor musun? Elif ba’mızın arasına Tommiks çizgi romanlarını gizlice sıkıştırır, hocadan çaktırmadan okurduk. Sayfaları çevirirken içimizden kıkırdar, bir yandan da göz ucuyla hocayı kollardık. Şimdilerde okuma alışkanlığımız varsa, bunda o anların da payı büyük, kim bilir?


Sonra bir gün o güzel haber gelirdi. Kur’an’a geçmek. İşte o zaman her şey değişirdi. Ailene gururla haber verilir, sana yepyeni, mis kokulu bir Kur’an alınırdı. Üstüne bir de Kur’an’a geçme parası verilirdi. O parayı alır, cebimize koyardık ama bitirmeye kıyamaz, zati bitmezdi de, günlerce harcardıkda harcardık. Ne güzel günlerdi onlar dut lekeleriyle dolu ellerimiz, gizli gizli okuduğumuz çizgi romanlar ve sonunda gelen o tatlı zafer. Şimdi geriye dönüp bakınca, Kur’an kursu sadece harfleri değil, çocukluğumuzun en saf mutluluklarını öğretmişti bize.




Bu blogdaki popüler yayınlar

Yolda Olma Hali/Tutunmak

Resim
Nisan, her yer için bir uyanış ayı. Yeni açmış çiçeklerin kokusu, İstiklal Caddesi’nin taş döşeli yoluna sinmiş eski bir melankoliyle karışıladı beni. Tünelden caddeye ilk adımınla gördüğüm tramvay rayları, o taşlar üzerinde ince bir çizgi gibi uzanıyor bir yere varmak ister de hiçbir zaman varamayacak gibi. Tıpkı bu caddede yürüyen insanların hikayeleri gibi herkes bir yere yetişmeye çalışır, ama çoğu zaman aynı kalabalıkta kaybolup gider. Ne zamandır nasibimle kısmetim birleşip yolumu düşürmemişti buralara. Gerçi buranın enerjisi bana hep karışık gelmiştir. Eğer enerjin yüksekse, İstiklal seni daha da yükseltir kahkahalar, sokak müzisyenlerinin neşeli melodileri, vitrinlerin ışıltısı ruhunu havalandırır. Ama eğer düşükse, burası seni daha da aşağı çeker gri taşların soğukluğu, kalabalığın yalnızlığı, geçmişten kalan yankılar içini kemirir. Bu yüzden dikkat edilmesi gereken bir bölge burası. Bir yanda Taksim’den Galata’ya uzanan bu cadde, tarihle modernliğin iç içe geçtiği bir ayna gi...
Devamı

Yolda Olma Hali (6)

Resim
  Hava henüz kararmamış, akşam ezanına az bir vakit kalmış. Sokaklarda hafif bir telaş var herkes iftara yetişme peşinde. Ben de mahallenin fırınının önünde, pide kuyruğundayım. Burnuma mis gibi susam kokusu geliyor fırının bacasından çıkan duman gökyüzüne ince ince yükseliyor. Kuyruk uzun, ama kimse şikayet etmiyor. Herkesin yüzünde o tanıdık Ramazan sabrı, bir de sıcacık pideyi masaya koyma heyecanı var. Hepimiz aynı şeyin peşindeyiz: Fırından yeni çıkmış, çıtır çıtır bir Ramazan pidesi. Pide kuyruğundayım ve önümde en    15 kişi var gibi. Sarışın bir abla sabırsızca öne yürüdü, fırının kapısından içeri girip, “Ne kadar daha bekleriz?” diye sordu. Geri geldiğinde yüzü çok sert değildi, hatta hafif tebessüm ediyordu. Demek ki fazla beklemeyeceğiz, içim rahatladı. Hemen önümde bir adam duruyor; kafasında balıkçı kukuletası, sırtında koyu yeşilden siyaha geçen bir mont. Ellerini ceplerine sokmuş, orta yaşlı biri. Sessizce bekliyor, sanki kuyruk onun için sıradan bir şey. O...
Devamı

Yolda Olma Hali/Sokaklar

Resim
Hadi, zihnim izin versin de o güzel günlere geri dönelim. Yine kaybolalım sokaklarda oğlumla, tıpkı eskisi gibi. Bu, en sevdiğimiz oyunlardan biriydi sokaklarda kaybolmak, evi nasıl bulacağımızın bir muamma olduğu o tatlı macera. “O sokağa mı girsek, yoksa bu sokağı mı denesek?” diye köşe başlarında geçirdiğimiz küçük, neşeli tartışmalarımız… Meğer ben de seviyormuşum bu anları, hem de nasıl! Aklımda kalmış her bir detayı, capcanlı, sanki dün yaşanmış gibi.   Oğlum o zamanlar 6-7 yaşlarındaydı. Parkta oynarken herhalde sıkılıyordu; hep aynı salıncakta sallanmak, aynı kaydıraktan kaymak ona yetmiyordu. Gözlerini kocaman açıp, o masum heyecanıyla, “Hadi baba, yine kaybolalım sokakta!” deyince, dayanamazdım. Hemen tutardık 5-6 sokak öteye giden yolu. Sonra başlardı evin yolunu bulma çabamız Bazen bilerek aynı yerden ikinci kez geçerdik; bakalım fark edecek mi, hatırlayacak mı diye. Ve o minik aklıyla hatırlardı da! “Baba, yanlış geldik, buradan az önce de geçtik,” diye tatlı tatl...
Devamı