Yolda Olma Hali (7)


 Kapıyı kapattım ve apartmanın uzun, sessiz koridorunda merdivenlere doğru yürümeye başladım. Merdivenlere yaklaştıkça, ışıklar bir anda canlanıp yolumu aydınlattı. Bir nevi karanlıktan aydınlığa çıkmak gibi


İnsanın aydınlığa çıkması, tıpkı uzun bir koridorda aniden ışıkların yanıvermesi gibi karanlığa alışmış gözler bir anda afallıyor, neye bakacağını, nereye tutunacağını şaşırıyor ya. Ruhsal bir aydınlanma da işte böyle kafa karıştırıcı, insanın kendini bildiği ortama yabancılaştıran, yalnızlaştıran ama bir o kadar da tarifsiz, büyüleyici bir deneyim. Sanki yıllardır loş bir odada yaşamışsın gibi, birden perdeler açılıyor ve güneş ışığı her köşeyi dolduruyor, gözlerin kamaşsa da, içindeki bir şeyler uyanıyor. Bu uyanış olmadan, insan hayatı boyunca mutluluğu, paranın soğuk gölgesinde, şöhretin geçici alkışlarında, saygının ya da saygı duyulmanın kırılgan zırhında, gücün aldatıcı tahtında , arayıp duruyor. Bu fırtınaya bir de kapıldın mı kendini gölgesi ile didişen, ruhu yara bere içinde kalmış, belkide kişiliğinden ödünler vermiş bir ben ile başbaşa olabilirsin.


Bir kat inmişim bile merdivenlerden ki geri kaldı iki kat. Daha hafta olmadı, bir deneme yazısı okumuştum yazar apartmandaki komşularını tanıtıyordu, hoşuma gitmişti. Dedim, ben de devamı niteliğinde apartmanın koridorlarını anlatayım. 


Birazda ordan burdan, ortaya karışık kıvamında.


Her katta dört daire var mesela. Koridorun başında, iki daire girişi bir köşede toplanmış; diğer ikisi ise on metre ötede, koridorun sonunda. Tam ortada, yani her daireden beş metre yürüyünce, hem merdivenlere hem asansöre varıyorsun. Merdivenler geniş sayılır; önce üç basamak iniyorsun, hafif sağa kıvrılıp on basamak daha gidiyorsun, sonra yine hafif bir sağ yapıp son üç basamakla alt kata ulaşıyorsun.


kaosun içinden sıyrılıp bir sakinliğe kavuşunca, insan ruhen huzura eriyor. Ama işin garip ve bir o kadar güzel tarafı şu. Tam peşinden koştuğumuz şeyler, hiç beklemediğimiz bir anda kapıyı çalıyor. Hayatın bu yönünü planla yola koymak imkansız insan ancak ruhunun sesine kulak verirse bir anlam buluyor sanki. İşte o zaman yaşam, gerçekten kıymetli bir şeye dönüşüyor. Bu derin uyanış, insanı kendine hasret bırakıyor. hem tanıdık hem uzak bir özlem bu.


Son bir kat kalmış inilecek. Merdiven sahanlığı pırıl pırıl, apartman görevlimiz Yaşar Bey’in titizliği sağ olsun. Her pazartesi bir çamaşır suyu kokusu yayılır bina boyunca. hele pandemiden sonra bu titizlik daha da artmış gibi, ama belki de bana öyle geliyor. Gerçi düşününce, çöpleri toplarken maske ve eldiven kullandığını pandemi öncesinden de hatırlıyorum, hep dikkatliydi. Birinci kat koridoruna gelince, bomboş bir alan karşılıyor insanı. Ama daire kapılarının önündeki paspaslar İşte onlar bambaşka bir alem Her biri ayrı renk, desen, motif, hatta bazıları yazılarla dolu. Sanki her paspas, daire sakinlerinin kısa bir özeti gibi. Bu bile başlı başına bir yazı konusu olabilir: ‘Kapındaki paspastan kişilik analizi.’ Ne dersiniz, fena fikir değil, değil mi?


Ruhun aydınlanması, tıpkı bu karanlık koridora benziyor ama daha uzun, daha zifiri bir karanlıktan geçmek gerekiyor. Herkesin koridoru başka aynı yoldan geçildiğini ne gördüm ne duydum. Eğer başkalarının acılarına yüreğin açık, kendini derin düşüncelerin içinde buluyorsan, hele bir trajedi ya da kaos seni sarsıp bu yola ittiyse, işte o koridordasın. İstersen geri dönebilir, istersen karanlığın derinliklerine dalarsın. Ama ışığı görmeden önce zihnini ve kalbini buna hazırlaman lazım. ‘Ölmeden önce ölünüz’ sözü var ya, işte tam da bu.”


Artık ışığı görüyorum zemin kata nihayet ulaştım. Bina ana kapısından sızan gün ışığı, önce ince bir çizgi halinde beliriyor, sonra adım attıkça her yanı saran bir parlaklığa dönüşüyor. Ağır adımlarla kapıya doğru yürüyorum. Kapının eşiğine vardığımda durdum, bir an derin bir nefes aldım. Sanki ruhumu aydınlatır gibi, kendimi o ışık kaynağına bırakıverdim. Arkamda binanın kapısı usulca kapandı, bir tıkırtıyla veda edercesine. O an, karanlık koridorun sonu değil, yeni bir başlangıcın ilk adımıymış gibi hissettim

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yolda Olma Hali/Tutunmak

Resim
Nisan, her yer için bir uyanış ayı. Yeni açmış çiçeklerin kokusu, İstiklal Caddesi’nin taş döşeli yoluna sinmiş eski bir melankoliyle karışıladı beni. Tünelden caddeye ilk adımınla gördüğüm tramvay rayları, o taşlar üzerinde ince bir çizgi gibi uzanıyor bir yere varmak ister de hiçbir zaman varamayacak gibi. Tıpkı bu caddede yürüyen insanların hikayeleri gibi herkes bir yere yetişmeye çalışır, ama çoğu zaman aynı kalabalıkta kaybolup gider. Ne zamandır nasibimle kısmetim birleşip yolumu düşürmemişti buralara. Gerçi buranın enerjisi bana hep karışık gelmiştir. Eğer enerjin yüksekse, İstiklal seni daha da yükseltir kahkahalar, sokak müzisyenlerinin neşeli melodileri, vitrinlerin ışıltısı ruhunu havalandırır. Ama eğer düşükse, burası seni daha da aşağı çeker gri taşların soğukluğu, kalabalığın yalnızlığı, geçmişten kalan yankılar içini kemirir. Bu yüzden dikkat edilmesi gereken bir bölge burası. Bir yanda Taksim’den Galata’ya uzanan bu cadde, tarihle modernliğin iç içe geçtiği bir ayna gi...
Devamı

Yolda Olma Hali (6)

Resim
  Hava henüz kararmamış, akşam ezanına az bir vakit kalmış. Sokaklarda hafif bir telaş var herkes iftara yetişme peşinde. Ben de mahallenin fırınının önünde, pide kuyruğundayım. Burnuma mis gibi susam kokusu geliyor fırının bacasından çıkan duman gökyüzüne ince ince yükseliyor. Kuyruk uzun, ama kimse şikayet etmiyor. Herkesin yüzünde o tanıdık Ramazan sabrı, bir de sıcacık pideyi masaya koyma heyecanı var. Hepimiz aynı şeyin peşindeyiz: Fırından yeni çıkmış, çıtır çıtır bir Ramazan pidesi. Pide kuyruğundayım ve önümde en    15 kişi var gibi. Sarışın bir abla sabırsızca öne yürüdü, fırının kapısından içeri girip, “Ne kadar daha bekleriz?” diye sordu. Geri geldiğinde yüzü çok sert değildi, hatta hafif tebessüm ediyordu. Demek ki fazla beklemeyeceğiz, içim rahatladı. Hemen önümde bir adam duruyor; kafasında balıkçı kukuletası, sırtında koyu yeşilden siyaha geçen bir mont. Ellerini ceplerine sokmuş, orta yaşlı biri. Sessizce bekliyor, sanki kuyruk onun için sıradan bir şey. O...
Devamı

Yolda Olma Hali/Sokaklar

Resim
Hadi, zihnim izin versin de o güzel günlere geri dönelim. Yine kaybolalım sokaklarda oğlumla, tıpkı eskisi gibi. Bu, en sevdiğimiz oyunlardan biriydi sokaklarda kaybolmak, evi nasıl bulacağımızın bir muamma olduğu o tatlı macera. “O sokağa mı girsek, yoksa bu sokağı mı denesek?” diye köşe başlarında geçirdiğimiz küçük, neşeli tartışmalarımız… Meğer ben de seviyormuşum bu anları, hem de nasıl! Aklımda kalmış her bir detayı, capcanlı, sanki dün yaşanmış gibi.   Oğlum o zamanlar 6-7 yaşlarındaydı. Parkta oynarken herhalde sıkılıyordu; hep aynı salıncakta sallanmak, aynı kaydıraktan kaymak ona yetmiyordu. Gözlerini kocaman açıp, o masum heyecanıyla, “Hadi baba, yine kaybolalım sokakta!” deyince, dayanamazdım. Hemen tutardık 5-6 sokak öteye giden yolu. Sonra başlardı evin yolunu bulma çabamız Bazen bilerek aynı yerden ikinci kez geçerdik; bakalım fark edecek mi, hatırlayacak mı diye. Ve o minik aklıyla hatırlardı da! “Baba, yanlış geldik, buradan az önce de geçtik,” diye tatlı tatl...
Devamı